Szukając wiosny...

... uskuteczniłam małą sesję. 
Las choć bez bujności barw, bo wciąż po lekkiej hibernacji czuć było wiosną i ziemią. Z dziką rozkoszą wstawiłam twarz do słońca. Nareszcie! Cholera jak ja to lubię. Nawet wczesnoporonny ćwierkot ptaków w weekendy, kiedy to człek może pospać nie przeszkadza. Otwieram balkon bo cieplutko, a słonko zagląda w oczy. Aż chce się żyć.

Stan umysłu, czyli o całowaniu w dupę.

Z buta rwałam aż się kurzyło, co by napisać jak to mi facet ciśnienie w pracy podniósł, by za niedługi moment rozbawić do łez niemal, kiedy to padł ofiara własnego buractwa - miałam farta.

Za garść dolarów i dla własnej przyjemności.

Od dobrych kilku dni leżę i nawet kwiczeć mi się nie chce, bo mnie rota wirus w spadku po pacjentce co w szpitalu nadal się kuruje, dopadł. Taki lajf.
Zęby przechodzą leczyć pacjenci z opryszczką, po mimo bezwzględnego zakazu przyjmowania takowych, o czym jak wół stoi na kartce przy drzwiach, i której to pacjenci permanentnie nie widzą, choć na czerwono i czcionka Arial trzydziestka co najmniej. Przechodzą i tacy z zapaleniem płuc w galopie -" abo wie pani wolne, gorączka mniejsza to ja może jeszcze ze dwa zęby zrobię dziś " :P . W efekcie z reguły szefowa bakcyle łapie. Teraz obie podłapałyśmy i nie z pacjentki winy - zdrowa i rześka jeszcze była - ale zjadliwości niebywałej cholerstwa. W efekcie leże i czytać jeszcze mogę, więc prasa i książki naprzemiennie pasjami kartkuję w zależności od miejsca spoczynku ;)
I tak poczytałam sobie o zwodzie hitmana, czy jak kto woli cyngli na zlecenie.

Memento vitae.

Miało być z zupełnie z innej beczki. 
Rozbiła mnie wieść o groźnej chorobie jednej z nielicznych osób, którą mogę z czystym sumieniem nazwać przyjaciółką. Kobiety nie tylko młodej i atrakcyjnej, ale dzielnej, wytrwałej i mądrej tą mądrością życiową, której się nie nabywa, ale się z nią rodzi. Bazującej na intuicji, empatii, dobrym sercu i intencjach.

" Do kwiaciarni marzec pobiegł, kupić bukiet na Dzień Kobiet."

Wczorajszy Dzień Kobiet bez wątpienia był dzisiejszym natchnieniem na post. Ponadto wizyty na kilku blogach, bo przyznam pustkę miałam w głowie zupełną a wena uciekła z kwikiem i tyle ją widziałam. Najwyraźniej jednak uznała, że nie warto i wróciła potulnie pragnąc uwagi i dopieszczenia.
Jak to z tym Dniem Kobiet jest, że w samych paniach wzbudza skrajne emocje? Często gremialnie wyrażone niechęcią. Sama do tych niechętnych należałam, więc razu pewnego przyczyny braku entuzjazmu odszukać postanowiłam i wyszło mi jak w mordę strzelił, że to przez panów i socjalizm :P

Puzzle.

Staram się je sobie układać, choć to robota nie dla takiej durnej głowy jak moja. Każdy element z innego pudełka, a wszystkie zdekompletowane. Na chama nie wejdą, a docinanie wedle dostępnych i oficjalnych informacji sprawia, że obraz sypie się zamazuje, a niepewności przybywa.

" Bo kobieta bez mężczyzny jest jak ryba bez roweru....."

....nuciła  Alicja pod nosem wyrzucają z mozołem wielką i pękatą czerwoną torbę z balkonu czwartego piętra. W torbie zamknięte było kilka lat życia. Ich wspomnienie na równi z garderobą, gaciami i skarpetami leciało w dół do nieobecnego jeszcze właściciela, który upierał się zbyt długo, że czarodziejka gorzałka jest clue jago życia, a meta jak w kawałku Budki Suflera faktycznie była dwa kroki stąd. Dwa do nieba dwa do piekła. Jak w sam raz. Alicja w przeciwieństwie do zaobrączkowanego wybrała pierwszą ścieżkę.