Przemyślenia mola książkowego.

Każdy z nas ma swoją odskocznię od kieratu codzienności. Dla jednego jest to film, dla innego muzyka lub też hobby, któremu poświęca wolną chwilę. Dla mnie jest to książka. Jestem niepoprawnym molem książkowym. Ewidentnie i na amen. Literatura, bawi mnie, czasem zachwyca, bywa że nuży, ale jest jak stary, dobry przyjaciel, na którym można polegać, wesprzeć się, który daje wytchnienie w chaosie życiowych zawirowań i pozwala spojrzeć obiektywniej na pewne rzeczy. Bywało, że czytałam po kilka książek na raz. Przy czym jedną w kuchni w trakcie jedzenia i pichcenia tegoż, inną w pokoju,  a kolejną w wc :P. Ot chorobliwy nałóg. W każdym razie wolę ten niż inny, po mimo że też szkodliwy ;) Za dzieciaka czytając pod kołdrą i z latarką uszkodziłam sobie wzrok, ale co wyczytałam, to moje :)

Bardzo mnie cieszy, że syn jest zapalonym "czytaczem". Nie zachęcany specjalnie sam zaczął, zapewne widząc niemal codziennie matkę z nosem w lekturze.  Zapytał kiedyś po co czytać, jak można obejrzeć film. Odpowiedziałam mu, że film jest dziełem skończonym jednego twórcy. Jak namalowany obraz. Czytając książkę malujemy swój własny obraz. Dowolnie tak jak tylko chcemy, jak podpowiada nam wyobraźnia. Bez narzucania nam cudzej wizji malowidła. W efekcie wyczytał swoją i moją biblioteczkę i drze się o więcej :)
Dzieciak w swoim roczniku jest ewenementem, co mnie nie dziwi, ale zasmuca. I nie chodzi, o to, że większość jego rówieśników woli siedzieć przed kompem - ja i mój syn też pasjami lubimy - ale o to, że na wszystko można znaleźć czas i  miejsce. Wystarczy odrobina dobrej woli. Dotyczy to nie tylko lektury, ale życia codziennego w całokształcie. Tymczasem większość czasu i energii spalamy na miotanie się w miedzy pracą, domem rodzinnym, po drodze angażując się w sprawy, które zupełnie nas i naszych najbliższych nie dotyczą. Na więcej w obecnych warunkach społeczno - gospodarczych nie mamy czasu, a jak mamy to się już nie chce, bo się pod drodze zapał wypali. Poza tym w medialnym zgiełku, gdzie jesteśmy bombardowani  informacją, obrazem i przekazem już gotowym i uformowanym pod określonego odbiorcę nie ma miejsca na własną wyobraźnię, refleksje i odbiór  indywidualny tej rzeczywistości. Z dnia na dzień zaczynamy żyć zrobotyzowanym życiem, ze zunifikowanym dzięki mediom myśleniem, skrojonym na walkę o przetrwanie - dzięki sytuacji ekonomicznej  dosłownie - jak i utrzymaniem tej machiny w ciągłym ruchu. Ciągnąc ten zaprzęg wraz z tłumem pozostałych w wyścigu szczurków zapominamy, że w watasze też jest czas i miejsce na indywidualność, odpoczynek i odrobinę świętego spokoju, a każdy z nas  jest wyjątkowym człowiekiem, który nie zasługuje by traktować go jak stadnego barana. Bez względu na to, czy lubi czytać czy nie.

Pozdrawiam