Memento vitae.

Miało być z zupełnie z innej beczki. 
Rozbiła mnie wieść o groźnej chorobie jednej z nielicznych osób, którą mogę z czystym sumieniem nazwać przyjaciółką. Kobiety nie tylko młodej i atrakcyjnej, ale dzielnej, wytrwałej i mądrej tą mądrością życiową, której się nie nabywa, ale się z nią rodzi. Bazującej na intuicji, empatii, dobrym sercu i intencjach.



Najgorsza jest bezsilność. Jej. Moja. Nie mieszka zbyt daleko, mimo to widujemy się rzadko. Dom, praca, obowiązki. Wisimy często po drugiej stronie światłowodu. I właśnie brak połączeń mnie zaniepokoił. Kiedy w końcu po wielu próbach dodzwoniłam się, powiedziała mi. Zaniemówiłam. I ta bezsilność. Jeszcze ją zrypałam, za milczenie, a ona na to, że nie chciała mi w słuchawkę ryczeć i smarkać. Obiecałam, że jak ją naprawią i ze szpitala wyjdzie, osobiście jej do tyłka nakopię. Wiec jak chce mi tą przyjemność czynić, to ma nie na ciele a głowie się skupić, bo tam sukces i wygrana.
Generalnie cała ta rozmowa z nią po mimo mojej i jej ciągłej fascynacji tym światem, ciągłego nim zauroczenia, jej wytrwałości i cierpliwości pokazała nam obu po raz kolejny, jak to dola i niedola na pstrym koni jeżdżą i walą na oślep miast z premedytacja. No bo jak się nie wkurwić kiedy taka kobieta, co to nie tylko swoje w życiu przeszła i na prostą wychodzi, ale i serce ma we właściwym miejscu, po raz kolejny nie dojada nie dosypia, bo karmi ją stres i strach. Tymczasem jakieś podupieńce, co to nie warte powietrza zużywać z racji braku człowieka w człowieku żyją i mają się dobrze. Co to za bogowie tak pokrętne i lipne scenariusze piszą?
Mogła bym podobnymi pytaniami w okno stwórcy strzelać z równym powodzeniem, co cuda uzdrawiania czynić. Jeśli jesteśmy bożym igrzyskiem, to mnie jakoś brak wiary w sponsora nie dziwi. 
Przyjaciółka idzie po niedzieli do szpitala. W domu zostanie jej niespełna dwuletnia córeczka, schorowana matka i dwóch mężczyzn, na których zupełnie nie można polegać bo jednego sytuacja, w której znalazła się partnerka przerosła - egoista i burak z niego wyszedł pirma sort - drugi całe życie wielbłądem nie był i pić musi.
Wierzę w moją przyjaciółkę. Jej niezłomność, miłość do córki i ciągłą wiarę - miała solidne podstawy by ją stracić - w drugiego człowieka, Ania wciąż tylu dobrych ludzi w około mam, powtarza - a przede wszystkim w jej wiarę w siebie. Widomym jest, że ten krzyż na kształt wyroku położył się cieniem, ale wiem, że będzie dobrze. Słyszałam jak rozmawia w pracy z klientami, zajmuje córką. Tyle w niej ciepła, radości i umiejętności cieszenia się tym co ma. Bez oczekiwań, ale z nadzieją i koncepcją na najbliższą przyszłość. Bo choć teraz nie ma ta to siły, czasu i energii - po co się kopać z koniem - po powrocie do domu zamierza zrobić  generalne porządki w życiu. Jak słusznie zauważyła jej czas i towarzystwo są cenne. Na tyle, że woli samotność od mężczyzny, który sam siebie sprowadził niemal do pozycji mebla. Roszczeniowego, ale mebla.
I jeśli faktycznie to są igrzyska, czy inne show, to mimo wszystko możemy mieć wpływ na własną w nim rolę. W każdym razie powinniśmy próbować. Nie ma, że boli. Bo - co za ironia - czasem nic tak nie przywraca do życia i chęci jego przekształcenia na lepsze , jak przywołana chorobą pamięć o śmierci.

Pozdrawiam.