Nie ma skutku bez przyczyny.

Pamiętacie scenkę w pociągu z filmu "Dzień świra", kiedy to Marek Konrad stanowczo odmawia zdjęcia z półki bagażu współtowarzyszce podróży, która z racji tego że bohater filmu mężczyzną jest, takiej pomocy oczekiwała?
Scenka ta jako żywo stanęła mi przed oczami kiedy to przeczytałam wpis z blogu pani Jandy, która stanęła oko w oko z  identycznym niemal problemem i polegała, podobnie jak współtowarzyszka podróży Adasia Maiuczyńskiego.



Znam ten ból, bo sama byłam w nieco bardziej hardcorowej opresji. Targałam dziesięciokilogramową walizkę z uszkodzonymi kółeczkami - popsuły się w drodze - od Placu Narutowicza do Dworca Centralnego. Spocona jak mysz, czerwona ze zmęczenia i zwyczajnie zła, klęłam pod nosem na czym świat stoi na widok każdego jednego, zadowolonego, uśmiechniętego opalonego byczka, który widząc moją szarpaninę mijał mnie niczym morowe powietrze. I gdy zastanawiam się gdzie te chłopy - o pomoc żadnego nie poprosiłam - z ratunkiem zaoferował się starszy mocno pan, który z powodzeniem mógł być moim dziadkiem. Opadłe ręce opadły mi jeszcze bardziej, bo dziadziuś sam wyglądał jakby potrzebował pomocy. Podziękowałam wylewnie, z promiennym uśmiechem, żartując że jedyne pokolenie dżentelmenów jakie nam się ostało, to przedwojenne. Starszy pan potwierdził, że rocznik przedwojenny i chciał zabrać na kawę i pączka, najpewniej po to, by moje nadwątlone siły pokrzepić. Podziękowałam ślicznie po raz kolejny mówiąc, że pociąg tuż tuż. 
Na dworzec dotarłam na czas. Walizkę sama do pociągu wtargałam, jak i na półkę wrzuciłam i taka mnie naszła refleksja - Jandę nagradzaną nomen omen przez Kongres Kobiet również - że same sobie kobiety takich mężczyzn wychowały. 
Przecież to my jesteśmy matkami. To z rodzinnych domów nasi synowie czerpią wzorce, wynoszą kulturę osobistą i obycie. I tak hodują - wychowaniem tego nie nazwę - mamusie życiowe kaleki, które w wieku lat trzydziestu nie tylko na garnuszku rodziców siedzą, ale i do roboty się nie garną, co by budżet zasilić, a swoja roszczeniową  postawą zatruwają życie domownikom.  Chciało by się wtedy powiedzieć: " co se wychowałaś to masz", bo "nie ma dymu bez ognia".
Najwyraźniej miał rację ten, kto twierdził że "równouprawnienie kończy się tam, gdzie trzeba wnieść lodówkę na szóste piętro". Dlatego grubą hipokryzją było by w dobie promowania gender i równouprawnienia domagać się odpowiedzialności i męskości. Może i nie są to towary deficytowe, ale my kobiety powinniśmy być konsekwentne. Albo równouprawnienie, albo buzia w ciup. 
Strzeliły nam kobietom w stopę feministki, dyskryminując... kobiety. Nawet o pomoc niezręcznie prosić. I jak to robić, kiedy taka "profersora" Płatek publicznie twierdzi, że kobiety są stratne na przepisie w prawie pracy nakazujący im dźwiganie ciężarów do określonych paragrafem rozmiarów? 
Co więcej zbeształa publicznie inspektora bhp - mężczyznę - który argumentował, że przepis jest jak najbardziej zasadny, bo wynika z różnicy w budowie fizycznej. Pokrętność "logiki' powala. Tym bardziej, że o takie zapisy w prawie pracy walczyły kobiety, a które to prawo w ich imieniu podważa inna kobieta. Tyle, że pani "profesora" nie ma i nie będzie mieć pojęcia praktycznego - teoretycznie  możne jedynie dalej "duby smolone bredzić" - o dajmy na to pracy przy paletach w supermarketach. Bo jedynym problemem nad którym pani "profesora" potrafi się pochylić - oczywiście w imieniu kobiet, choć ja będąc nią, nie życzę sobie by się pochylała w moim - to fakt, że ustawodawca prawem pracy i zasadami bhp "dyktuje kobietom, co i jak mają robić, oraz poddaje je kontroli ". Tak jak by prawo pracy czy jakiekolwiek przepisy nie dotyczyły również mężczyzn.
Kastrują takie panie mentalnie panów. Potem mają pretensję jak garbaty do ściany, że prosta, bo rosną pokolenia mężczyzn, co to estymą pań nie darzą. Zapominają przy tym same, że żeby wymagać od kogoś, najpierw należało by od siebie. Szacunek wymaga szacunku.
Facet też człowiek i jako takiemu jest mu pewnie przykro, gdy dostrzega się go w chwilach kiedy trzeba skręcić i ustawić szafę, wbić kołki, czy trywialnie śmiecie wyrzucić. Każdy człowiek, kobieta czy mężczyzna traktowany przedmiotowo buntuje się. Stąd ten szowinizm, seksizm i inne "izmy". Brak zdrowego rozsądku kreuje skrajności.
Wszyscy w obrębie gatunku, czy tego chcemy czy nie, różnimy się od siebie. Płcią, kolorem skóry - w tym kontekście nie ma już dysput, czy czarny ma ustąpić miejsca białemu - wyznaniem, pochodzeniem, wykształceniem i błędem jest unifikowanie całej tej różnorodności pod innym kątem niż człowieczeństwo, bo jedynie to nas nie różni. Wszyscy jesteśmy ludźmi i jak ludzie powinniśmy się traktować.

Powiązane teksty: Marsz szmat - Nowy wspaniały świat.

Pozdrawiam.