Ułomna rzeczywistość.

Post zainspirowała Frau. Poniekąd mój post może być komentarzem do jej postu. 
Pracuję z ludźmi. Często mam do czynienia z osobami starszymi, cierpiącymi z racji wieku i postępujących schorzeń. Pomimo, że  pracuję na na cztery ręce ze stomatologiem, to prowadzę również rejestrację do pozostałych gabinetów, zatem styczność z chorymi mam codziennie. Również z niepełnosprawnymi. Wiadomo, jak człowiek jest na wózku, pomogę wyjechać, przywołam windę, czasem wjadę z pacjentem do środka. Rzadko który z nich wymaga tak naprawdę fizycznej pomocy. Rzadko który oczekuje. Mają sprawne ręce i nie potrzebują, nie chcą litości. Są cierpliwi i nie roszczeniowi. Ot, życie  w kalectwie uczy cierpliwości, pokory i nomen omen dbania o siebie samego, bo kalectwo podobnie jak wolność lub jej brak, to stan umysłu. Bez względu na sprawność fizyczną.

Oczywiście są różne stopnie kalectwa. Również takie, przy których pomoc osób trzecich jest niezbędna z racji zbyt dużego upośledzenia fizycznego czy umysłowego. Natomiast są wśród osób niepełnosprawnych fizycznie tacy, którzy z racji swojego kalectwa oczekują traktowania specjalnego. Istnieje niechlubny ułamek. Święte krowy.  Zdarzało się, że trzydziestoparoletni mężczyzna, z umiarkowaną niepełnosprawnością - najprawdopodobniej  szpotawa stopa  (samodzielnie chodzący i prowadzący samochód ) - wszczynał awantury, oczekując przyjęcia poza kolejnością, gdy tymczasem na korytarzu czekały osoby stare i schorowane. Będąc z kolei  z wizytą u dentysty prawił peany nad tym jak fajnie można nie pracować, żyjąc z kalectwa, lub też zaoszczędzać i brać dopłaty z unii zatrudniając niepełnosprawnych. I owszem jest to rozwiązaniem dla niektórych firm. Są jednak zajęcia, z którymi niepełnosprawny może sobie nie poradzić. Dlatego człowiek ów wprawił nas w zdumienie snując opowieść, jak by to gabinet zarobił zatrudniając niepełnosprawną asystentkę i pielęgniarki.
W tym momencie naszła mnie refleksja. Ot żyjemy w świecie, w którym postęp i choroby cywilizacyjne zbierają żniwo. Dodatkowo istnieją choroby genetyczne, często powodujące lub pogłębiające niepełnosprawności. Z drugiej strony mamy wysokie bezrobocie uniemożliwiające godziwy byt tym zdrowym. Gdzie jest zatem złoty środek pozwalający utrzymywać się i żyć ludziom niepełnosprawnym, ale nie kosztem tych zdrowych?  Przecież to chore, żeby zdrowy człowiek musiał "organizować" sobie grupę inwalidzką, by móc zaistnieć na rynku pracy.
I żeby nie było. Podobnie jak Frau nie jestem zwolenniczką rozwiązań ostatecznych. To nieludzkie. Tak samo jak zmuszanie kobiet do rodzenia dzieci kalekich. Często kosztem własnego zdrowia.
Rzadko która matka porzuci chore dziecko, po mimo, że wymaga ono nieustannej uwagi i opieki jaki nakładów pieniężnych na leczenie. Rzadko która - w zależności od stopnia upośledzenia - może pozwolić sobie na pracę zawodową. W przyszłości nie może też liczyć na emeryturę, czy bycie na "garnuszku" dziecka, które w takim trudzie i miłości wychowywała.
Kolejną sprawą są fundacje. Nie od dziś wiadomo, że charytatywność w tradycyjnym słowa znaczeniu jest passe, a fundacje utrzymujące się z procentów od środków zgromadzonych na  podopiecznych, to niekiedy pralnie pieniędzy.  Zdesperowani rodzice szukają tam pomocy.  Jednym udaje się pomóc innym nie. Im bardziej medialny przypadek tym lepiej. W innym wypadku, o ile nie ma się bogatych znajomych czy krewnych, ten jeden procent, to kropla w morzu potrzeb. Często na takie konta nie wpływają żadne środki.
Niepełnosprawność jest nośna medialnie i emocjonalnie, świetnie się na niej zarobkuje, buduje wizerunek, ale rzadko dostrzega człowieka, dla którego problemem i przeszkodą nie do ominięcia jest często próg własnego mieszkania.

Pozdrawiam.