O "mężczyznach, którzy nienawidzą kobiet" i kobietach, które nie kochają siebie.

Są książki i książki. Takie które coś wnoszą i takie, które czyta się po łebkach niczym tytuły w Fakcie. Nie dlatego, że są kiepsko napisane, ale dlatego, że emanują tania sensacją, a świat w nich zawarty jest odrealniony, zbyt monochromatyczny i wyjątkowo szpetny jak na mój gust. Z tej przyczyny książka - wywiad z Masą o kobietach w rodzimej mafii wpisuje się idealnie w tytuł pierwszej części trylogii Larssona: "Mężczyźni, którzy nienawidzą kobiet". 




Sama postać Masy jako spokorniałego bandyty do mnie nie przemawia. Media traktują go jak kolejną świętą krowę, robiąc z niego celebrytę i wyrocznię. Tymczasem to nic więcej niż troglodyta, który publicznie przyznaje się do gwałtów, za które nie odpowiedział i nie odpowie. Bandyta o wybujałym ego, który z obawy o własne cztery litery sypnął wystrzeliwującą się wzajemnie mafię.  
Nie o kobietach jest książka - opowiastka Masy, a o wyrosłych na praskich melinach zakompleksionych mizoginach i megalomanach, w których matki traktowały dzieci najczęściej jak morowe powietrze. Uboczne efekty sypania z byle kim i byle gdzie. Kilka z nich - matek - awansowało później do roli "matek chrzestnych"i femme fatale polskiej mafii. Nie jest to również książka o polskiej mafii, a jedynie zbiór niestrawnych, bo wulgarnych i brutalnych opowiastek dorosłego zdawałoby się faceta, który urealniał najpewniej oglądane za młodu hard porno. Z detalami. 
Mierzi zarówno wspomniany monochromatyczny narzucany przez Masę podział na bogatych, dobrze ubranych facetów - to nie przysłowiowa, fura, skóra i komóra - i głupie dupy, które dla "fejmu" i kasy dają się odzierać z godności. Przechodzą z rąk do rąk niczym dmuchane lalki. Są też, takie, które brane wbrew woli zgłaszają sprawę na policją. Takie się "blatuje" i sprawę umarza. 
Zadziwiał mnie w tym wszystkim relatywizm za równo chętnych panienek jak i samego Masy, któremu deklarowanie miłość do żony i banały o "świętości rodziny" - "żona to żona, dupa to dupa" -  nie przeszkadzały w bzykaniu wszystkiego co ładne i chętne, a na drzewo nie ucieka. A bywało nie raz i nie dwa, że te uciekające też. Przecież jak mówił przekonany o swej słuszności Masa: "stratne nie były ". Dla takich "dup" wożenie się "mesiem" czy " bemą " z dobrze ubranym karkiem niebywałą nobilitacja było, a i kasa wartkim strumieniem płynęła. Te co odmawiały kończyły w najlepszym wypadku bez giftów. Generalnie koleżkom Masy i jemu samemu średnio się w głowach mieściło, że takim jak oni odmówić można. Bo" było to częścią gangsterskiego rytuału  - ja miałem do tego prawo, a ona miała obowiązek". 
Podsumowując, cała książka jest dla mnie popisem i opisem degrengolady. Nie tylko mężczyzn, ale i panienek, których priorytety życiowe są  dla mnie odmienne i niezrozumiałe. 
Opisany świat jest obrazem chorym. Promocją patologi na salonach. Wykrzywionym i krzywdzącym obrazem męskości. Chama i prostaka, któremu po mimo markowego garnituru słoma z butów wystaje po uszy. I prostak ten jest synonimem prawdy tak starej jak stary jest świat, że ci, którzy mają duże pieniądze mają również nieograniczoną władzę. Dzięki temu roszczą sobie prawo do bezkarności i mogą robić absolutnie wszytko. I to jest przerażające.

Pozdrawiam.