Krajobraz po bitwie.

Wiadomo, że rak jest schorzeniem, na które teoretycznie nie ma skuteczniejszego lekarstwa niż chemioterapia i w ostateczności interwencja chirurgiczna. Na temat chemioterapii mam własne zdanie, inne niż medycyna konwencjonalna polegająca na leczeniu objawów nie skutków. W tym wypadku całkowitej degradacji układu immunologicznego przez niszczenie zarówno chorych jak i zdrowych komórek,  a nie jego stymulacji do walki jedynie z chorymi komórkami. 

Tak na prawdę komórki rakowe ze zdeformowanym DNA nosi w ciele każdy człowiek, ale nie każdy ulega chorobie, bo zdrowy układ odpornościowy najzwyczajniej w świecie niszczy mutujące komórki, w innym wypadku namnażają się i nowotwór gotowy. Zatem logicznie rzecz biorąc chemioterapia jest gwoździem do trumny, a w najlepszym wypadku rosyjską ruletką. W Polsce tym bardziej, nie tylko ze względu na pokrętność metody, na której FDA - Agencja Żywności i Leków w kraju i na świecie zarabia biliony.

Skąd u mnie przy niedzieli tak ciężkostrawny i przykry temat? Stąd mianowicie, że w necie w ramach miesiąca walki z rakiem ukazały się zdjęcia kobiet, młodych, pięknych jak i tych dojrzałych, u których  choroba zakończyła się amputacją piersi. Fotografie pokazują  triumf woli, jak i okrucieństwo z jakim rak obszedł się w wygranej w tym wypadku przez człowieka walce.
Szczerze mówiąc mam bardzo ambiwalentne uczucia odnośnie takiej kampanii, bo o ile dzielność i wytrwałość tych kobiet w potyczce z własnym ciałem i umysłem nie ulega wątpliwości, o tyle epatowanie ich okaleczeniem - wiem dla wielu z nich, to pewnie akt autoterapii i samoakceptacji - w celu podniesienia świadomości społeczeństwa jest nieco kontrowersyjny. 
Kontrowersyjnie nie dotykają jedynie formy - o raku wolimy nie pamiętać, a tym bardziej oglądać spustoszenia jakie pozostawia - ale i dostępności w naszym kraju do chemioterapii jak i jej skuteczności.
W efekcie kampania, która w założeniu powinna być pochwałą woli ducha nad materią i afirmacją życia, skłania ku mało budującym refleksjom nad jego kruchością w obliczu nierównego pojedynku nie tylko z chorobą, kiepskim i horrendalnie drogim leczeniem, ale i dostępnością do niego w formie refundowanej. W Polsce te piękne i silne kobiety nie mając środków na leczenie w kwocie lekko licząc, dwudziestu tysięcy złotych i szczęścia w kolejce po życie, liczyć by mogły jedynie na godny pochówek.
Istnieją w naszym kraju fundacje powoływane do walki z rakiem. Odbywają się rauty, akcje charytatywne, marsze. Zbiera się pieniądze pod szczytnym sztandarem. Tylko ile z tej puli trafia do chorych?  Czy taka "różowa wstążeczka", to nie pic na wodę fotomontaż, na której zbijają kokosy zdrowe nieroby, a chorzy z braku refundacji, oszczędności na odpłatną terapię, wieloletnich kolejek - jak by rak mógł poczekać - umierają naprawdę?
Płaci się kokosy celebrytom, świecącym gołymi dupami silikonowym pontonom, piłkarzom, którzy lepiej poczynają sobie najpewniej z piłką do metalu niż kopaną. Wszelkim rydzykom, politykom i im podobnym hochsztaplerom  pozwalając tym samym umierać naszym bliskim, matkom, ojcom, dzieciom z braku pieniędzy na leczenie, jak i bojkotowaniu i ośmieszaniu przez środowiska medyczne i farmaceutyczne alternatywnych metod leczenia.



Pozdrawiam.