"Kiedyś będziemy szczęśliwi".

Nie sądziłam, że w takim galopie zasiądę i napiszę kolejnego posta na blogu, ale niezwykle pozytywnie zagrał mi na emocjach amatorski film Daniela Furmańczyka: "Kiedyś będziemy szczęśliwi". Chłopak jest młody, wychowywany przez babcię. Najwyraźniej matce odebrano prawa rodzicielskie. Babcia, kobieta silna, niezwykła i najzwyczajniej w świecie urocza (tak, jak najbardziej można być uroczym po pięćdziesiątce, sześćdziesiątce nawet :P ) Niczym dobrotliwy ojciec chrzestny trzyma żelazną ręka wnuka, a na koniec mówi mu rzeczy zdało by się oczywiste dla dzieci kochanych, ale nie koniecznie tych porzucanych.

Film, po mimo, że na początku nie musi zachęcać, głównie z powodu filmowanego miejsca jak i jego mieszkańców, wkrótce tchnie magią, pasją, miłością i nakłoni do zadania sobie pytań podobnych do tych, jakie zadaje Daniel swoim rozmówcom. Zdawało by się pytań trywialnych i w kontekście dorosłości, kontrastujących mocno ze smętną rzeczywistością. Bo smutny jest marazm  mieszkańców Lipin, gdzie często patologia dorosłych miesza się z fantazją dzieci marzących o byciu księżniczką, smokiem - jego sile i autorytecie. Gdzie obok niezwykle empatycznej nastolatki pragnącej pracować z dziećmi, pojawia się ze swoim mrzonkami o furze, skórze i komórze blond gazela z aspiracjami na modelkę, a tuż za nią freak z rojeniami o byciu drugim Timothym McVeigh, któremu bystry autor wyszykował taką niespodziankę, że na widok finalnej miny chłopaczka miałam ochotę powiedzieć : "bezcenna"  :) 
Daniel pokazując swoich rówieśników, otworzył dla nas swój lipinicki świat, pokazał, że nie ma ludzi przegranych na starcie, że miejsce urodzenia nie predestynuje do dalszego życia. Po mimo wszytko. Że to mityczne "kiedyś będziemy szczęśliwi" jest tu i teraz i nie trzeba czekać wiecznie na kiedyś, bo życie nam przecieknie przez palce na własne życzenie. W biegu za  poszukiwaniem tego co mamy, a nie dostrzegamy.
Film ten na koniec w moim wypadku okazał się plastrem miodu na niewesołą rzeczywistość, po mimo, że sam też taką przedstawia i przyprawił o wielkiego, od ucha do ucha banana. Ponad to po udowodnił, że schematyczne myślne i ocena kogokolwiek na podstawie kiepskich, środowiskowych przesłanek jak i sposobu bycia jest równie trafna, jak strzelanie kulą w płot, bo na hałdzie kompostu pośród chwastów i fiołki zakwitnąć potrafią.

Na koniec życzę Danielowi, by jego pasja stała się sposobem na życie. Dagmarze pracy  z dziećmi, których potrzebuje tak samo jak one jej. Babci stu lat zdrowia, pozostałym i samej sobie jej mądrości życiowej. I po mimo całej Daniela miłości do Lipin, by był w nich częściej gościem, niż stałym mieszkańcem.

Pozdrawiam.