"Maszeruj albo giń".

Miałam na tapecie zupełnie inny temat na post. Pójdę owczym pędem i pokuszę o podsumowanie. Choć w zasadzie nie ma czego sumować, bo ze mnie człek jest leniwy i suma summarum wychodzi na czysto. Bez emocjonalnego rollercoastera. Dołów wielkości Rowu Mariańskiego i bezsenności z powodu niespełnionych marzeń.
Nie jestem z tych co działają ambicjonalnie budując pewność siebie na dobiciu w cudzym lusterku. Nie jestem z tych, co to z nowym rokiem koncepcje przebudowy snują, tworzą plany na życie, czy też rzucają palenie od pierwszego. 

Straszne zębiska.

Nie będzie strasznie, nawet odrobinę. To nie horror. Będzie zupełnie niepoważnie ;)
Zębiska przyciągnęły mnie tytułem do tv kiedy przysypiam na kanapie, po robocie na etacie i przedświątecznej na domowym metrażu. Rozbudziłam się w momencie, licząc, że o jakimś powikłanym leczeniu kanałowym będzie. Reendo jakieś czy cuś. Ekstrakcja chociaż jakaś lub resekcja. I co? I nic. Było, ale o rekinach żarłaczach, krokodylach i innych paszczakach zębatych co nie tylko o re, ale i edno nie słyszały. Trudno. 
Zanim na dobre mnie zmorzyło zadumałam się jeszcze jak mi to zboczenie zawodowe w życiu codziennym zakalcem wyłazi. 

Rewers.

Kilka dni temu obejrzałam " Rewers", którego po mimo że film z przed kilku lat, nie miałam okazji zobaczyć wcześniej. Warto było.
Obraz ten, w całości niemal monochromatyczny - tam gdzie zaczyna się kolor film o ironio traci  barwność - graniczący z czarną komedią i noir jest pierwszym popełnionym przez Borysa Lankosza. Współreżysera " Ekipy "- serialu  political fiction. W zasadzie tyle widziałam z prac tego artysty. Jeśli kolejne prace Lankosza trzymają poziom " Rewersu " i "Ekipy", to tylko mu pogratulować.

Jak mawiał trener Piechniczek: „Nie ma czasu na fair play”. *

Przy weekendzie o pracy będzie.
Że jestem prawicą sadysty wiadomo wszystkim. Prócz zamiłowania w statystowaniu wiszę na linii ćwierkając niczym zachrypnięty słowik i zapełniam terminarze wizyt. Nie tylko tylko pacjentami z masochistycznymi upodobaniami ;) Dla nie zorientowanych w temacie podpowiem, że moja szefowa, to nie domina, a ja nie portierka w przybytku  uciech wątpliwych i niewątpliwej rzeżączki ;)

Ułomna rzeczywistość.

Post zainspirowała Frau. Poniekąd mój post może być komentarzem do jej postu. 
Pracuję z ludźmi. Często mam do czynienia z osobami starszymi, cierpiącymi z racji wieku i postępujących schorzeń. Pomimo, że  pracuję na na cztery ręce ze stomatologiem, to prowadzę również rejestrację do pozostałych gabinetów, zatem styczność z chorymi mam codziennie. Również z niepełnosprawnymi. Wiadomo, jak człowiek jest na wózku, pomogę wyjechać, przywołam windę, czasem wjadę z pacjentem do środka. Rzadko który z nich wymaga tak naprawdę fizycznej pomocy. Rzadko który oczekuje. Mają sprawne ręce i nie potrzebują, nie chcą litości. Są cierpliwi i nie roszczeniowi. Ot, życie  w kalectwie uczy cierpliwości, pokory i nomen omen dbania o siebie samego, bo kalectwo podobnie jak wolność lub jej brak, to stan umysłu. Bez względu na sprawność fizyczną.